Apoy

Sabi ng mga matatanda

Masama daw ang maglaro ng apoy.

Una, dahil masakit daw ito kung makapaso

at nagdudulot ng sugat na hindi nahihilom

ng panahon at ng pagkakataon.

Pangalawa, nilalamon daw nito

Ang tahanang binasbasan ng sagradong tubig.

Pangatlo, tinutupok rin daw nito ang lubid

na itinali ng langit.

At ang panghuli ay sinusunog at inaabo nito

Ang puso at pagkatao

ng mga batang wala pang muwang sa mundo.

Minsan isang gabing nagtago ang buwan,

pati na ang mga bituin sa kalangitan

narinig kong umalingawngaw ang boses ni inay

habang nakalugmok siya sa sahig at luhaan

sinasambit niya kay itay ang tanong na:

“Bakit ka naglaro ng apoy?”

Gumuho ang aking mundo sa aking narinig

sapagkat naramdaman kong

unti-unti nang dinidilaan ng apoy

ang aming tahanan.

-Owen L. del Castillo-

El Niño

 

May sarong masetas
na nakatanom sa daga
na nakalaag sa pinaalang,
hinurma asin niluto na laboy.

Sa sadit na kinaban na idto
siya nabuhay asin nabubuhay.
Minsan duminatong an labi-labing tag-init.
Nagdara ini ki dakulang pagbabago
Sa saiyang ginhawa.
 

Dikit-dikit na naluyos an saiyang mga burak,
An mga dahon naalang,
Asin an saiyang lawas natitian ki duga
Hasta sa ini nag-urubak asin nagbarakbak.

Dai siyang naginibo huli ta siya
Saro sanang masetas.
Kaya minsan, nagtingkalag siya sa kahiwasan
Asin nahiling niya duman
na anyil an kolor kan kalangitan.

-Owen del Castillo-