Minsan, nabighani si araw kay buwan
dahil sa taglay nitong kagandahan.
Kaya naman nagnasa siyang si buwan ay ligawan
nang sa gayo’y sila’y maging magkatipan.
Minsan, nahulog ang loob ni buwan
kay araw na sadyang may kapilyohan
kaya naman, matapos ang lahat ng mga kaganapan
nanalangin siyang hindi nito iiwan
nang sa gayo’y manatili silang nasa kaluwalhatian.
Sa kasamaang palad, dumating ang minsan
at doon pareho nilang nalaman
na hindi puwedeng magsama ang araw at buwan
sapagkat magkaiba ang kanilang katauhan
at magkaiba ang mundong kanilang ginagalawan.
Kaya naman, ang isang pagmamahalan
ay nauwi na masalimoot na hiwalayan.
Sunday, October 25, 2009
Saturday, October 24, 2009
Santo Tomas
“For man naturally desires happiness,
and what is naturally desired by man is naturally known by him.”
-St. Thomas Aquinas-
Pareho tayong naghahanap
Ng mga tanong at kasagutan.
Pilit hinihimay ang mga realidad
na minsan pang itinanggi ng karamihan.
Katotohanan!
Ito ang isinisigaw ng ating mga isip
at pilit na bumabagabag sa ating kabuoan,
animo’y bangungot sa ating mga panaginip.
Ito na marahil ang tinatawag na giyera,
labanan ng anino at ng liwanag
o isang paghuhukay sa mga kuwento at istorya
na minsan pang nagnais na magpaliwanag.
Ngayon, aking batid, na sa iisang bagay lang tayo nagkakaiba
ito ay ang realidad na iyo nang nakamtan
at ang realidad na akin ngayong tinatamasa –
ang paghahanap sa tunay na kaligayahan.
and what is naturally desired by man is naturally known by him.”
-St. Thomas Aquinas-
Pareho tayong naghahanap
Ng mga tanong at kasagutan.
Pilit hinihimay ang mga realidad
na minsan pang itinanggi ng karamihan.
Katotohanan!
Ito ang isinisigaw ng ating mga isip
at pilit na bumabagabag sa ating kabuoan,
animo’y bangungot sa ating mga panaginip.
Ito na marahil ang tinatawag na giyera,
labanan ng anino at ng liwanag
o isang paghuhukay sa mga kuwento at istorya
na minsan pang nagnais na magpaliwanag.
Ngayon, aking batid, na sa iisang bagay lang tayo nagkakaiba
ito ay ang realidad na iyo nang nakamtan
at ang realidad na akin ngayong tinatamasa –
ang paghahanap sa tunay na kaligayahan.
Sunday, October 11, 2009
Seminarista
___________________________paenot na taramon:
___________________________
An saysay (essay) na saindong mababasa iyo an sakuyang entry asin naging finalist sa Premio Tomas Arejola Para sa Literaturang Bikolnon 2009. Boot kong iheras an sakuyang mga bagay na naguno sa seminaryo asin an mga makolor na buhay kan seminarista. Aminado akong bako na akong seminarista ngonian, alagad an puso ko magdadanay na seminaristang uragon. Maogmang pagbasa!
Salamat sa komunidad kan SOLT! mabuhay kamo asin hagad ko sa Dios na danay kamong biyayaan ki bokasyon.
_____________________________
Dise-siete an edad ko kaidto kan ako naglaog sa seminaryo sa SOLT (Society of Our Lady of the Most Holy Trinity), sarong relihiyosong kongregasyon digdi sa Bikol. An mga seminarista kan SOLT nag-aadal ki pilosopiya sa Minor (Holy Rosary Minor Seminary) duman sa Naga.
Kan ako nag-iisip pa sanang maglaog sa seminaryo, kadaklan sa sakuyang mga kabarkada an kontra sa sakuyang iniisip. Ako saindang pigdidisganar, kun kaya manlaen-laen an saindang mga sinasabi:
Kan ako nag-iisip pa sanang maglaog sa seminaryo, kadaklan sa sakuyang mga kabarkada an kontra sa sakuyang iniisip. Ako saindang pigdidisganar, kun kaya manlaen-laen an saindang mga sinasabi:
“Maanu ka man duman sa laog? Dai duman ki pulang kabayo, an yaon duman mompo,” an taramon kan amigo kong barumbado.
“Panu na man kaiyan an lab layf mu?” An pahayag man kan amiga kong may gusto sa sakuya.
“Tibaad makalampas ka kaiyan sa langit,” an papilosopong taramon kan amigo kong tambay.
Dinangog ko sana an gabos na mga pagtitintar na ginigibo sa sakuya kan sakuyang mga barkada—pinalaog ko sa sakuyang toong talinga asin pinaluwas sa wala. Kan kaidtong mga panahon, bakong malinaw sa sakuya an rason kun tano ta muya kong maglaog. An solamenteng puwersa na nagtutulak sa sako na maglaog iyo an sakuyang koryosidad manungod sa buhay kan mga padi.
An buhay sa seminaryo ibang-iba sa buhay sa luwas. Gabos na bagay nakaprograma, gabos nasa iskedyul, gabos organisado, asin gabos nakadepende sa tanog kan kampanilya—dawa turog ka aram mo na an masunod na gigibuhon.
Sa laog kan seminaryo ko naaraman kun panu maging disipulo ni Pilosopo Tasyo, na kaipuhan palan mag-isip, kaipuhan may saysay an pigtataram, kaipuhan magrason asin gamiton an rason sa paghanap kan katotoohan. Alagad, orog sa gabos tanganing mabunyagan ka bilang tunay na disipulo ni Tasyo sa seminaryo, kaipuhan mong magsurat ki tisis—ta kun dai, mahuhuri kang magradweyt mantang an saimong mga kairiba mamuraway na nagpapaso sa entablado tanganing risibihon an pruweba asin tanda na sinda tunay ng mga pilosopo.
Sa seminaryo ko man nanudan an magsimba aro-aldaw, an magpamahaw ki sagradong tinapay, an magpangadyi ki mga litaniya asin pamibi limang beses sa sarong aldaw, na sa pagmate ko, tutubuan na ako ki pakpak tangani na maging garong anghel o tubuan ki bilog sa payo na nagkikinang siring sa mga santo.
Nakanood man ako sa seminaryo magtaram asin magsurat ki Ingles, Ispanyol, asin Latin. Minsan dikit na Aleman, Hebreo asin Griyego dawa ngani ako sarong Bikolano. May mga beses na nagkakaigwa kami nin pasa-pasa, sarung klasi nin istratihiya sa pagtukdo. Ginagamit ini sa diskurso na kun saen matransleyt an kada estudiyante ki mga taramon o istorya na hale sa Ispanyol o Latin pasiring sa Ingles. An kada estudiyante kaipuhan na masabi an tamang simbag nin huli ta kun dai ini ipapasa niya sa masunod saiya hanggang sa makua an tamang simbag. An enot na dai makakua kan tamang simbag mahale sa saiyang tukawan tanganing itao ini sa nakasimbag, asin siya maatras ki sarong tukawan kairiba an mga daing nakasimbag. Sa istratihiyang ini, an klase binabanga sa tolong dimensiyon: an langit, lugar kan mga matatali asin matitibay sa lengguwahe. An purgatoryo, lugar kan mga nagpapamibi na dai mapaduman sa impyerno. Asin an huri, iyo an inaapod na impyerno, an lugar na hinahabuan kan kadaklan na mga seminarista nin huli ta kakalayohan ka digdi sa supog ta ika an magiging kapurit sa klase.
Siring man, napiritan ako sa seminaryong magkanta ki mga himno, mga salmo asin manlaen-laen na kansyon gamit an Gregorian Chant na dawa ngani an sakuyang boses asin istilo sa pagkanta pangbanyo sana. Dagdag pa sa mga bagay na sakuyang naguno sa seminaryo, iyo an magkawat ki basketball, soccer, lawn tennis, volleyball asin an pingpong na dati an mga kawat na aram ko iyo an tong-its, unggoy-unggoy, pusoy dos, cara y cruz asin an taratsian sa tinampo.
An debosyon ko ki Ina, Virgin de Peñafrancia, nagpoon man sa seminaryo. Nin huli ta kada bulan nin Setyembre, nag-iiba kaming mga seminarsita sa Traslacion, an pagdara ki ina sa Katedral hale sa Basilika tangani na magkanta kan Himno de Peñafrancia o minsan magpakyut sana sa mga Isabelina. Siring man, kami minasabay sa pagpamibi asin pagsuriyaw kan “Viva La Virgin!” asin “Viva El Divino Rostro!” duman sa salog kada Fluvial Procession, an solemning pagbalik ki Ina sa basilica.
Sa pagkakaigwa ko ki siring na debosyon, mas namatean ko na an dugo na nagsisirkular sa sakuyang hawak iyo an dugo nin tunay na uragon—an dugo nin Bikolano. Kun minaabot na an kafiestahan ni Ina, mahihiling mo na an bilog na Bikolandia nag-oontok sa pagpamibi asin pagpasalamat sa mga grasyang tinao asin padagos na tinatao kan Kagurangnan sa mga Bikolano sa paagi ni Ina. An sakuyang dakulang respeto sa mga babayi, an paggalang ko sa mga gurang asin an dayupot na pagkamoot ko sa sakuyang ina saro man sa mga bunga kan sakuyang pagtubod asin pagkamoot ki Ina.
Apwera sa mga bagay na sakuyang nasambit, an saro pa asin an pinakaorog sa gabos na nanudan ko sa seminaryo iyo an pagmakolog sa kapwa —an nagpabago kan sakuyang paghiling sa buhay.
Nagkaigwa ako nin siring na kaisipan kan ako nag-agi sa inaapod na exposure na kun saen tatawan kang misyon na magtabang sa mga parokya. Sa siring na bagay, dakul an sakong inagihan, nanamitan, namatean asin naekperyensiyahan arog kan pag-iba sa mag-agang vigilia para sa katoninongan huli ta daing ontok an giyera sa Mindanao na rinibo nang sibilyan an nagkakagaradan. An pagkakaigwa nin paninindugan asin ipaglaban ini tanganing gimatahon an gobyerno sa mga maraot na epekto kan pagmimina duman sa Rapu-Rapu asin iba pang parte kan Bikolandia arog kan pagkahudong kan mga sira, pagkakaigwa nin duldul kan mga nag-iisatar duman huli sa maating tubig sa dagat. Asin an dai mainom na tubig huli sa mga kemikal na nagsarumsum sa daga asin huminalo sa tubig-tabang. Nahiling ko man an iba-ibang pandok kan buhay kan mga tawong nag-eerok sa isla, an mga nasa bulod asin ang nasa sentro. Sa isla, nag-iitok an buhay sa pagsira na kun may kalamidad asin may hudong an dagat, piglulugaw an sarong tasang bagas tanganing magkasya sa bilog na pamilya. Alagad, kun dai talagang pagkabuhay, nagbibilang na sana kan mga baybay sa dagat tanganing malingawan an pungaw asin punaw. An buhay naman sa bulod, simple nin huli ta an ikinabubuhay kan kadaklan iyo an paglati. Alagad, kun may remalaso, siring na kun may naghehelang asin naghihingagdan, an pagbolong pig-aagi na lang sa hilot o santigwar nin huli ta an baryo harayo na marhay sa ospital. Siring man kun maeskwela an mga kaakian, limang kilometro muna sindang mabaklay bago makaabot sa eskwelahan, asin pag-abot duman, duwa o tolong oras na sindang huri sa klase. Sa tolong ini, an pinakaorog sa gabos iyo an buhay sa sentro, harani sa gabos arog kan simbahan, merkado, ospital, eskwelahan, lunadan, diskohan, asin lugar nin inuman na an sumsuman iyo an mga babaying nagiikol-ikol na daing gubing. An iba nabubuhay sa pangutang sa Bombay na kun dai pambayad pigsasangla an gabos pati na an buhay. Igwa man ki mga tawong mahilig magduman sa mall, minabakal ki mga bagong bado dawa kadaklan sa saindang bado pig-aalamag na sa aparador.
Ngonian, maestro na ako sa Academia de Santa Ines digdi sa Legazpi, apat na taon nang wara sa seminaryo, napiritang magluwas huli sa inaapod mi sa seminaryo na krisis—sa pamilya, sa sadiri, sa kuwarta asin pagkamoot—an mga rason kun tanu kadaklan sa mga seminarista minaluwas sa seminaryo. Kan aldaw kan sakuyang pamamaaram sa seminaryo, ginalon na luha an buminulos sa sakuyang mga mata. Gabos kami nagmundo asin gabos kami nagin saksi kan paghalon kan madiklom na panganoron sa bulan kan sakuyang pangiturogan. Kan mga aldaw na idto, garo akong sira na hinawas sa dagat asin nilaag sa baybayon—naghahalat na magdatong an uran tanganing maibalik sa dagat.
Dai ako nagbabasol sa sakuyang desisyon na magluwas sa seminaryo. Kun anu ako ngonian, kun anu an sakuyang idiolohiya, kun ano an sakuyang pinaglalaban sa buhay, ini huli ta minsan sa buhay ko, ako naging seminarista.Totoo, saro ako sa mga binunyagan na “x-men”, apod sa mga seminaristang nagluwas, alagad an puso ko magdadanay na puso kan seminaristang uragon.
“Panu na man kaiyan an lab layf mu?” An pahayag man kan amiga kong may gusto sa sakuya.
“Tibaad makalampas ka kaiyan sa langit,” an papilosopong taramon kan amigo kong tambay.
Dinangog ko sana an gabos na mga pagtitintar na ginigibo sa sakuya kan sakuyang mga barkada—pinalaog ko sa sakuyang toong talinga asin pinaluwas sa wala. Kan kaidtong mga panahon, bakong malinaw sa sakuya an rason kun tano ta muya kong maglaog. An solamenteng puwersa na nagtutulak sa sako na maglaog iyo an sakuyang koryosidad manungod sa buhay kan mga padi.
An buhay sa seminaryo ibang-iba sa buhay sa luwas. Gabos na bagay nakaprograma, gabos nasa iskedyul, gabos organisado, asin gabos nakadepende sa tanog kan kampanilya—dawa turog ka aram mo na an masunod na gigibuhon.
Sa laog kan seminaryo ko naaraman kun panu maging disipulo ni Pilosopo Tasyo, na kaipuhan palan mag-isip, kaipuhan may saysay an pigtataram, kaipuhan magrason asin gamiton an rason sa paghanap kan katotoohan. Alagad, orog sa gabos tanganing mabunyagan ka bilang tunay na disipulo ni Tasyo sa seminaryo, kaipuhan mong magsurat ki tisis—ta kun dai, mahuhuri kang magradweyt mantang an saimong mga kairiba mamuraway na nagpapaso sa entablado tanganing risibihon an pruweba asin tanda na sinda tunay ng mga pilosopo.
Sa seminaryo ko man nanudan an magsimba aro-aldaw, an magpamahaw ki sagradong tinapay, an magpangadyi ki mga litaniya asin pamibi limang beses sa sarong aldaw, na sa pagmate ko, tutubuan na ako ki pakpak tangani na maging garong anghel o tubuan ki bilog sa payo na nagkikinang siring sa mga santo.
Nakanood man ako sa seminaryo magtaram asin magsurat ki Ingles, Ispanyol, asin Latin. Minsan dikit na Aleman, Hebreo asin Griyego dawa ngani ako sarong Bikolano. May mga beses na nagkakaigwa kami nin pasa-pasa, sarung klasi nin istratihiya sa pagtukdo. Ginagamit ini sa diskurso na kun saen matransleyt an kada estudiyante ki mga taramon o istorya na hale sa Ispanyol o Latin pasiring sa Ingles. An kada estudiyante kaipuhan na masabi an tamang simbag nin huli ta kun dai ini ipapasa niya sa masunod saiya hanggang sa makua an tamang simbag. An enot na dai makakua kan tamang simbag mahale sa saiyang tukawan tanganing itao ini sa nakasimbag, asin siya maatras ki sarong tukawan kairiba an mga daing nakasimbag. Sa istratihiyang ini, an klase binabanga sa tolong dimensiyon: an langit, lugar kan mga matatali asin matitibay sa lengguwahe. An purgatoryo, lugar kan mga nagpapamibi na dai mapaduman sa impyerno. Asin an huri, iyo an inaapod na impyerno, an lugar na hinahabuan kan kadaklan na mga seminarista nin huli ta kakalayohan ka digdi sa supog ta ika an magiging kapurit sa klase.
Siring man, napiritan ako sa seminaryong magkanta ki mga himno, mga salmo asin manlaen-laen na kansyon gamit an Gregorian Chant na dawa ngani an sakuyang boses asin istilo sa pagkanta pangbanyo sana. Dagdag pa sa mga bagay na sakuyang naguno sa seminaryo, iyo an magkawat ki basketball, soccer, lawn tennis, volleyball asin an pingpong na dati an mga kawat na aram ko iyo an tong-its, unggoy-unggoy, pusoy dos, cara y cruz asin an taratsian sa tinampo.
An debosyon ko ki Ina, Virgin de Peñafrancia, nagpoon man sa seminaryo. Nin huli ta kada bulan nin Setyembre, nag-iiba kaming mga seminarsita sa Traslacion, an pagdara ki ina sa Katedral hale sa Basilika tangani na magkanta kan Himno de Peñafrancia o minsan magpakyut sana sa mga Isabelina. Siring man, kami minasabay sa pagpamibi asin pagsuriyaw kan “Viva La Virgin!” asin “Viva El Divino Rostro!” duman sa salog kada Fluvial Procession, an solemning pagbalik ki Ina sa basilica.
Sa pagkakaigwa ko ki siring na debosyon, mas namatean ko na an dugo na nagsisirkular sa sakuyang hawak iyo an dugo nin tunay na uragon—an dugo nin Bikolano. Kun minaabot na an kafiestahan ni Ina, mahihiling mo na an bilog na Bikolandia nag-oontok sa pagpamibi asin pagpasalamat sa mga grasyang tinao asin padagos na tinatao kan Kagurangnan sa mga Bikolano sa paagi ni Ina. An sakuyang dakulang respeto sa mga babayi, an paggalang ko sa mga gurang asin an dayupot na pagkamoot ko sa sakuyang ina saro man sa mga bunga kan sakuyang pagtubod asin pagkamoot ki Ina.
Apwera sa mga bagay na sakuyang nasambit, an saro pa asin an pinakaorog sa gabos na nanudan ko sa seminaryo iyo an pagmakolog sa kapwa —an nagpabago kan sakuyang paghiling sa buhay.
Nagkaigwa ako nin siring na kaisipan kan ako nag-agi sa inaapod na exposure na kun saen tatawan kang misyon na magtabang sa mga parokya. Sa siring na bagay, dakul an sakong inagihan, nanamitan, namatean asin naekperyensiyahan arog kan pag-iba sa mag-agang vigilia para sa katoninongan huli ta daing ontok an giyera sa Mindanao na rinibo nang sibilyan an nagkakagaradan. An pagkakaigwa nin paninindugan asin ipaglaban ini tanganing gimatahon an gobyerno sa mga maraot na epekto kan pagmimina duman sa Rapu-Rapu asin iba pang parte kan Bikolandia arog kan pagkahudong kan mga sira, pagkakaigwa nin duldul kan mga nag-iisatar duman huli sa maating tubig sa dagat. Asin an dai mainom na tubig huli sa mga kemikal na nagsarumsum sa daga asin huminalo sa tubig-tabang. Nahiling ko man an iba-ibang pandok kan buhay kan mga tawong nag-eerok sa isla, an mga nasa bulod asin ang nasa sentro. Sa isla, nag-iitok an buhay sa pagsira na kun may kalamidad asin may hudong an dagat, piglulugaw an sarong tasang bagas tanganing magkasya sa bilog na pamilya. Alagad, kun dai talagang pagkabuhay, nagbibilang na sana kan mga baybay sa dagat tanganing malingawan an pungaw asin punaw. An buhay naman sa bulod, simple nin huli ta an ikinabubuhay kan kadaklan iyo an paglati. Alagad, kun may remalaso, siring na kun may naghehelang asin naghihingagdan, an pagbolong pig-aagi na lang sa hilot o santigwar nin huli ta an baryo harayo na marhay sa ospital. Siring man kun maeskwela an mga kaakian, limang kilometro muna sindang mabaklay bago makaabot sa eskwelahan, asin pag-abot duman, duwa o tolong oras na sindang huri sa klase. Sa tolong ini, an pinakaorog sa gabos iyo an buhay sa sentro, harani sa gabos arog kan simbahan, merkado, ospital, eskwelahan, lunadan, diskohan, asin lugar nin inuman na an sumsuman iyo an mga babaying nagiikol-ikol na daing gubing. An iba nabubuhay sa pangutang sa Bombay na kun dai pambayad pigsasangla an gabos pati na an buhay. Igwa man ki mga tawong mahilig magduman sa mall, minabakal ki mga bagong bado dawa kadaklan sa saindang bado pig-aalamag na sa aparador.
Ngonian, maestro na ako sa Academia de Santa Ines digdi sa Legazpi, apat na taon nang wara sa seminaryo, napiritang magluwas huli sa inaapod mi sa seminaryo na krisis—sa pamilya, sa sadiri, sa kuwarta asin pagkamoot—an mga rason kun tanu kadaklan sa mga seminarista minaluwas sa seminaryo. Kan aldaw kan sakuyang pamamaaram sa seminaryo, ginalon na luha an buminulos sa sakuyang mga mata. Gabos kami nagmundo asin gabos kami nagin saksi kan paghalon kan madiklom na panganoron sa bulan kan sakuyang pangiturogan. Kan mga aldaw na idto, garo akong sira na hinawas sa dagat asin nilaag sa baybayon—naghahalat na magdatong an uran tanganing maibalik sa dagat.
Dai ako nagbabasol sa sakuyang desisyon na magluwas sa seminaryo. Kun anu ako ngonian, kun anu an sakuyang idiolohiya, kun ano an sakuyang pinaglalaban sa buhay, ini huli ta minsan sa buhay ko, ako naging seminarista.Totoo, saro ako sa mga binunyagan na “x-men”, apod sa mga seminaristang nagluwas, alagad an puso ko magdadanay na puso kan seminaristang uragon.
Friday, October 2, 2009
Tula ng Isang Kaibigan
Bakit kaya mahirap maghabi ng tula
Kapag ganitong ayaw sumulat ang pluma
At ayaw maglakbay nitong abang diwa
Upang maglaro sa pantasya?
Marahil may bahagi nitong aking pagkatao
Na pilit hinahagilap ang kasagutan
Sa mga “bakit” na sa aki’y ibinato
Ng tadhanang ako ang napiling paglaruan.
Maaari rin namang na ayaw lang bumaha
Ng mga letra at metapora
O sadya lang napipi ang makata
At ‘di makapagsulat ng tula—
Ano man ang dahilan ng paghinto
Ng pag-ikot ng mundo
Iisa lang naman ang tunay at totoo
May kulang dito sa aking pagkatao
Sapagkat tayo’y pinaglayo
Sa pangarap na ating minutya’t ginusto.
Ngunit gano’n pa man batid ng ating mga puso
Na ang pagkakaibigay di maglalaho.
Monday, September 21, 2009
Nang Matapos Kong Basahin at Pakinggan ang Iyong Elehiya
(salamat sa akdang “An Elegy of the Silent Witness” ni Fr. Vlad)
Nang nabasa’t napakinggan ko ang iyong elehiya,
tila punyal itong tumarak sa aking puso
sapagkat nadama ko ang sakit, ang hapdi, at ang kirot
ng mga damdaming nagpupumiglas
at gustong isambulat ang hapis na dinaranas.
Nang nabasa’t napakinggan ko ang iyong elehiya,
nagulantang ang aking espiritu
at kinilabutan ang aking pagkatao
sapagkat malinaw kong natanto
ang isang katotohanan:
Na sa ating kontemporaryong panahon,
buhay na buhay pa din ang Concentration Camp!
Marami ang nakakulong sa rehas ng kamangmangan
at marami ang nakagapos sa kahirapan.
Nag-aapoy at umuusok pa din ang mga gas chambers
ng pagkamakasarili at pagkagahaman sa salapi
na siyang kumikitil sa buhay at ikinabubuhay ng mga api.
Umaalingasaw pa din ang masangsang na amoy
sa mga bodega na kung saan itinambak ang
mga labi ng mga biktima ng karahasan
at ng mga pinagkaitan ng katarungan.
Maririnig mo pa din ang mga hiyaw at sigaw
ng mga nagdaralita’t naghihinagpis.
Nanunuot pa din sa laman
at tumatagos pati sa buto ang lamig
ng pagkadismaya sa abang kalagayan ng ating lipunan.
Nang nabasa’t napakinggan ko ang iyong elehiya,
Nabagabag ang aking konsensiya
at bigla akong napatanong sa aking sarili:
Magsasawalang bahala na lang ba ako
at habang buhay na maging piping saksi?
Nang nabasa’t napakinggan ko ang iyong elehiya,
tila punyal itong tumarak sa aking puso
sapagkat nadama ko ang sakit, ang hapdi, at ang kirot
ng mga damdaming nagpupumiglas
at gustong isambulat ang hapis na dinaranas.
Nang nabasa’t napakinggan ko ang iyong elehiya,
nagulantang ang aking espiritu
at kinilabutan ang aking pagkatao
sapagkat malinaw kong natanto
ang isang katotohanan:
Na sa ating kontemporaryong panahon,
buhay na buhay pa din ang Concentration Camp!
Marami ang nakakulong sa rehas ng kamangmangan
at marami ang nakagapos sa kahirapan.
Nag-aapoy at umuusok pa din ang mga gas chambers
ng pagkamakasarili at pagkagahaman sa salapi
na siyang kumikitil sa buhay at ikinabubuhay ng mga api.
Umaalingasaw pa din ang masangsang na amoy
sa mga bodega na kung saan itinambak ang
mga labi ng mga biktima ng karahasan
at ng mga pinagkaitan ng katarungan.
Maririnig mo pa din ang mga hiyaw at sigaw
ng mga nagdaralita’t naghihinagpis.
Nanunuot pa din sa laman
at tumatagos pati sa buto ang lamig
ng pagkadismaya sa abang kalagayan ng ating lipunan.
Nang nabasa’t napakinggan ko ang iyong elehiya,
Nabagabag ang aking konsensiya
at bigla akong napatanong sa aking sarili:
Magsasawalang bahala na lang ba ako
at habang buhay na maging piping saksi?
___________________________________________________
pagpapaliwanag:
Ang tulang nabasa ay naisulat dahil sa inspirasyong nakuha ng awtor mula sa akdang "An Elegy of the Silent Witness" ni Fr. Vladimir Echalas, SOLT.
Language: a wonderful gift of God
(A reflection I made in our Language Class when I took my Methods of Teaching in Ateneo de Naga University last April 2007)
There is a branch of Philosophy that deals with the study of language and this is called as Philosophy of Language. According to this philosophy, the best way to study the beliefs, ideology and culture of a certain group of people we have to study and learn their language.
It is indeed true that language plays a vital role in the life of human. Through the use of language we are able to communicate, to exchange ideas, to understand other people and of course we are able to unfold the totality of our being. When we communicate we do not only lay down our ideology but open our being to other people.
In the discussion about language, I learned many things especially about the value of language and the proper way of using it in dealing or communicating with others. It is a reality that language is both acquired and learned. It is acquired because when we are still kids we utter words by simply hearing it from other people. On the other hand, it is also learned because language is taught in the school. I also come to realize that language is not just a tool that bridges people of different cultures, beliefs and nationalities but it lets people understand about life.
As regard to the proper way of using the language, I fully understand that language is a way for us to impart values and knowledge to our students and to other people. This can also be an avenue for us to squeeze out ideas from our students by stimulating their minds with the use of questions. Thus, language must be loved and used in a proper way. We have to be thankful to God for this wonderful gift. God must be a real genius! Because through this language we are able to communicate with Him and in the same way He is able to communicate with us through His words in the Sacred Scriptures.
There is a branch of Philosophy that deals with the study of language and this is called as Philosophy of Language. According to this philosophy, the best way to study the beliefs, ideology and culture of a certain group of people we have to study and learn their language.
It is indeed true that language plays a vital role in the life of human. Through the use of language we are able to communicate, to exchange ideas, to understand other people and of course we are able to unfold the totality of our being. When we communicate we do not only lay down our ideology but open our being to other people.
In the discussion about language, I learned many things especially about the value of language and the proper way of using it in dealing or communicating with others. It is a reality that language is both acquired and learned. It is acquired because when we are still kids we utter words by simply hearing it from other people. On the other hand, it is also learned because language is taught in the school. I also come to realize that language is not just a tool that bridges people of different cultures, beliefs and nationalities but it lets people understand about life.
As regard to the proper way of using the language, I fully understand that language is a way for us to impart values and knowledge to our students and to other people. This can also be an avenue for us to squeeze out ideas from our students by stimulating their minds with the use of questions. Thus, language must be loved and used in a proper way. We have to be thankful to God for this wonderful gift. God must be a real genius! Because through this language we are able to communicate with Him and in the same way He is able to communicate with us through His words in the Sacred Scriptures.
“I’m In Love!”
(living love in its truest sense)
I’m in love!
Yes, I admit that I’m in love as of this moment!
And I love this feeling because it makes my world go round!
Perhaps some of you, while reading this article are wondering, and some are raising their eye brows (just to exaggerate) or maybe some are asking the question:
Why Mr. Del Castillo is telling this to the public?
Well, I have simple reasons why I am doing this:
First, I have nothing to write in this article, so let me talk about my love life (just kidding!)
Second, I believe that it would be a selfish act of mine, if I will not tell the truth that I’m in love.
Third, I would consider myself as a hypocrite if I will not admit to myself and confess that I love the feeling of being in love and being loved everyday of my life.
Human as we are, whether we admit it to ourselves or not, I know and I strongly believe that we all wanted to be loved and stay in love.
Love is the most basic need of human. The main reason why God chose us to be in this world is that He wanted us to share the happiness of loving. This is what we were created for, to love God above all things, to love our fellow humans as we love ourselves, and to love the things God created.
If I will put this in a deeper reflection, I would say that love is the reason why we don’t just exist in this world but we live.
So, let me emphasize here that there’s nothing to be ashamed of to tell other people and show to them that you care and love them, as long as it is sincere and coming from your heart. Another thing is that, it is not yet too late to fall in love (in its truest sense) and stay in love.
Before I end this article, let me give you questions to ponder on:
1. (For the children) When was the last time you say to your parents that you love them and you are thankful for all the sacrifices that they have done for you?
2. (For the parents) When was the last time you hug or kiss your children and tell them that you care and love them, that they are the most precious gift you have ever received from God?
3. (For everyone) When was the last time that we say to God that we love Him above all things? Or did we ever prove to God that we love Him by loving our fellow humans, our brothers and sisters, and all the things that He has created?
Yes, I admit that I’m in love as of this moment!
And I love this feeling because it makes my world go round!
Perhaps some of you, while reading this article are wondering, and some are raising their eye brows (just to exaggerate) or maybe some are asking the question:
Why Mr. Del Castillo is telling this to the public?
Well, I have simple reasons why I am doing this:
First, I have nothing to write in this article, so let me talk about my love life (just kidding!)
Second, I believe that it would be a selfish act of mine, if I will not tell the truth that I’m in love.
Third, I would consider myself as a hypocrite if I will not admit to myself and confess that I love the feeling of being in love and being loved everyday of my life.
Human as we are, whether we admit it to ourselves or not, I know and I strongly believe that we all wanted to be loved and stay in love.
Love is the most basic need of human. The main reason why God chose us to be in this world is that He wanted us to share the happiness of loving. This is what we were created for, to love God above all things, to love our fellow humans as we love ourselves, and to love the things God created.
If I will put this in a deeper reflection, I would say that love is the reason why we don’t just exist in this world but we live.
So, let me emphasize here that there’s nothing to be ashamed of to tell other people and show to them that you care and love them, as long as it is sincere and coming from your heart. Another thing is that, it is not yet too late to fall in love (in its truest sense) and stay in love.
Before I end this article, let me give you questions to ponder on:
1. (For the children) When was the last time you say to your parents that you love them and you are thankful for all the sacrifices that they have done for you?
2. (For the parents) When was the last time you hug or kiss your children and tell them that you care and love them, that they are the most precious gift you have ever received from God?
3. (For everyone) When was the last time that we say to God that we love Him above all things? Or did we ever prove to God that we love Him by loving our fellow humans, our brothers and sisters, and all the things that He has created?
Subscribe to:
Comments (Atom)
