Tuesday, December 8, 2009

Malamig ang Pasko, Ang Pasko'y Malamig

Malamig ang pasko,
ang pasko’y malamig…

Paano ako magsasaya
kung inagaw ang kinang ng tala
dito sa madilim na sulok ng aking pag-iisa?

Malamig ang pasko
ang pasko’y malamig…

Paano ako ngingiti
kung ang mapanghalina mong labi
ang siyang naaalala
dito sa aking pangungulila?

Malamig ang pasko
ang pasko’y malamig…

Paano ako matutuwa
kung sa bawat kindat nitong mga bobilya
mga mapupungay mong mata
ang siyang tanging nakikita?

Malamig ang pasko
ang pasko’y malamig…

Paano ko ipagdiriwang araw na ito
kung ang kaulayaw ko ay anino mo
sapagkat tayo’y langit at lupa,
tubig at langis na sinumpa
O sadya lang na pinaglaruan ng tadhana.

Malamig ang pasko
ang pasko ko’y malamig.

Santa Claus

Hindi totoo ang Santa Claus!
Walang Santa Claus sa mundo!

Ito ang madalas at pagalit
na sinasambit ni inay
sa tuwing mahuhuli niya kami
na nagsasabit ng medyas
sa may bintana
tuwing sasapit ang pasko.

Di ko maindihan si inay
kung kaya minsan, naglakas loob akong
nagtanong sa kanya
kung bakit hindi totoo si Santa Claus
ngunit, hindi niya ako sinagot—
nakita ko na lang na umiiyak siya
at pagalit na sinsambit
ang pangalan ni itay.

Tuesday, November 3, 2009

An Istorya Kun Tanu Maharang An Lada

Paenot na taramon:
Ang osipon (short story) na ini iyo an enot na sinurat ko sa lenguwaheng Bikol na osipon na pan-aki. Ini naging finalist sa Premio Tomas Arejola Para sa Lieraturang Biolnon 2009 para kategoryang osipon na pan-aki.
______________________________
Aldaw kaidto nin Sabado, sosog sa kinagawian kan samuyang pamilya na pag-aldaw nin Sabado, iyo an aldaw nin samuyang pagsungko sa namomotan mi asin an paborito kong Lola, si Lola Meding.
Nasa Naga an harong ni Lola, kun kaya harus tolong oras an biyahe hale sa Legazpi pasiring duman. Eksayted ako sa samuyang biyahe nin huli ta mahihiling ko na naman si Lola asin madadangog ko na naman an saiyang mga manlaen-laen na istorya arog kan adbentyur sa irarom kan dagat, mga hayop na nagtataram, mga magagayon na palasyo nin mga prinsipe asin prinsesa, asin kadakul pang iba.
Alas diyes na kami nakaabot sa harong ni Lola Meding. Pag-abot mi duman, nagbisa kami sa saiya asin pinakakan niya kami nin suman, pinuso, ibos asin pansit bato. Pagkatapos ming magkakan, duminuman sina mama asin papa sa sala tanganing maghiling nin palabas sa telebisyon mantang nagpapahingalo. Dai ako nag-iba sa sainda, duminuman ako sa kusina tanganing magmasid sa pigluluto ni Lola.
“Lola ano po an pigluluto mo?”
“Ah…nagluluto ako nin Bicol Express, ini kaya an paborito ni Papa mo,” an simbag ni Lola mantang nakangirit.
“Pwede ko po manamitan?” An inosente kong hapot sa saiya.
“Sige, alagad dikit lang Jun-Jun ta medyo maharang an,” an paliwanang niya.
Pignamitan ko an pigluluto ni Lola Meding asin sakuyang naaraman na talagang maharang palan idto.
“Lola, tanu po ta maharang an Bicol Express?” An sakuyang hapot mantang dai akong ontok sa pagpaypay kan sakuyang ngimot gamit an mga guramoy.
“Maharang an Bicol Express nin huli ta ini igwang lada,” paliwanag niya asin pinahiling sa sako an itsura kan lada. Alagad medyo nagigiolok man siya sa pagpapaypay ko kan sakuyang ngimot na nakaluwas an dila.
“Eh..tanu po maharang an lada?” An pangungulit ko ki Lola.
“May suanoy na istorya manungod sa rason kun tanu maharang an lada. Muya mong maaraman?”
“Iyo po!” An sakuyang makusog na simbag na risa an pagkaeksayted sa bagong istoryang madadangog ki Lola.
Inistorya ni Lola sa sakuya an siring:

KAN ENOT NA PANAHON, may sarong kadlagan na inaapod na Talingkas. Sinasabi na ang kadlagan na ini pig-iistaran ki sarong magayonon asin makapangyarihan na engkantada na si Esmeralda. An engkantadang ini iyo an nag-aataman kan gabos na bagay na nabubuhay duman.
Sa tahaw kan kadlagan, mahihiling an gabos na klase nin prutas. Alagad, sa gabos na prutas na nagtutubo duman sa Talingkas, an pinakaorog iyo si Lada nin huli ta siya an pinakamahamis, pinakamasiram asin pinakamagayon an kolor kun hinog na. Alagad, kun gurano si Lada kasiram, kahamis asin kagayon an kolor kun hinog na, kabaliktadan man an saiyang ugali. Siya an prutas an pinakamahambog, madaling mapikon asin an pinakamaharang magtaram manungod sa mga kaluyahan kan saiyang mga pag-iriba.
Sarong aldaw, nahiling ni Lada si Santol asin ini nagsabi:
“Hoy Santol! Aram mo daw, kadakula mong kahoy alagad an bunga mo mahalsomon. Dai kaiyan mamumuyang magkakan sa saimo,” an kantiyaw ni Lada ki Santol.
Napasupog si Santol sa tigtaram ni Lada. Aram niyang totoo an gabos na ini kun kaya dai na lang siya nagribok. Dai man siyang magiginibo dawa iwalon pa niya si Lada huli ta ini an tinao sa saiya. Nadangog asin nahiling ni Abokado an ginibong pangangantiyaw ni Lada ki Santol. Nahiling man niya na napasupog an katood kun kaya dai niya napugolan an sadiri asin sinabihan si Lada:
“Lada, tanu ta arog ka kaiyan? Bakong marhay an magtaram ki maraot sa kapwa.”
“Ay sus! Nagtaram an saru diyan, na an bunga kun hinog kaipuhan munang lagan ki asukar bago kakanun ta dai lamang kanamit-namit,” an mahambog na taramon ni Lada.
“Aram mo Lada, kun ika nabiyayaan ki kahamisan, kasiraman, asin kagayonan nin kolor kun hinog na, dai mo dapat iyan pighahambog kundi pigpapasalamat,” an malumanay na pagiromdom ni Bayawas ki Lada.
“O ika Bayawas, nata nag-intra ka man sa hororon?” An hapot ni Lada ki Bayawas.
“Lada, gabos kita digdi magturugang kun kaya dapat dai kita nag-iiriwal ta saro man sana an naggibo sa satuya. Gabos kita importante asin may sirbi sa Saiya,” an simbag ni Bayawas bilang pagkumbinse ki Lada.
“Dai na Bayawas! Ika, may korona man kuta an saimong bunga, alagad panu man nin pisog. Dai lamang matiyaga na magkakan sa saimo,” an pagbara ni Lada ki Bayawas.
“Tama na iyan Lada!” An suriyaw ni Mangga. “Lada, gabos kita digdi sa Talingkas nilalang na may kanya-kanyang siram asin itsura. Gabos kita digdi espesyal asin gabos igwa nin importansiya nin huli ta kun baku kita digdi importante dai man kita digdi mabubuhay,” paliwanag pa niya.
“Hoy Mangga! Dawa ano pa an taramon mo ako man giraray an pinakaorog sa gabos na prutas digdi sa Talingkas. Ako an pinakamahamis, an pinakamasiram asin an may pinakamagayon na kolor kun hinog na,” an mahambog na taramon ni Lada.
Dai aram kan mga prutas duman na nagdadangog si Esmeralda, an engkantadang nangangataman duman. Naisip niya na panahon na tanganing tawan nin leksyon si Lada ta maharang gabos an nagluluwas na taramon sa saiyang ngimot.
Kinaagahan, nagbisita si Esmeralda sa gabos na prutas duman.
“Marhay na aldaw po mahal na engkantada!” An maogmang taramon ninda kan nahiling si Esmeralda.
“Marhay na aldaw man!” An simbag niya. “Napadigdi ako nin huli ta muya kong maaraman nindo na nadangog ko an saindong pasuruway kasuhapon. Kun kaya, muya kong ipaaram sa saindo na gabos kamu digdi sa Talingkas importante, gabos kamu na prutas digdi masiram asin gabos pantay-pantay,” paenot na taramon niya.
“Ika Lada, dai mo pinahalagahan an balaog na tinao sa saimo. Kun biniyayaan ka man nin kahamisan, kasiraman asin kagayonan nin kolor kun hinog na, dai mo dapat iyan pinaghahambog, dapat dai mo iyan ginagamit tanganing alipustahon an iba. Kun kaya ngonian na aldaw babawion ko iyan sa saimo.”
“Pero mahal na engkantada…”
“Lada,” pagputol ni Esmeralda sa taramon ni Lada. “Muya kong mareyalisar mo an saimong mga ginigibo. Poon ngonian, dai kana mapapabilang sa mga prutas. Siring man, nin huli ta mahambog ka asin gabos maharang na taramon an minaluwas sa saimong ngimot, ika magiging maharang sa bilog mong buhay,” an makapangyarihan na sabi ni Esmeralda.
“Patawad po mahal na engkantada dai…”
An taramon na ini ni Lada dai na natapos nin huli ta nagbagong anyo na siya. An dating kahoy nagi na sanang garong masetas kasadit, an saiyang bunga nagkurupos asin nagbago man nin kolor asin an siram pati an hamis niya naribayan ki harang.
“Lola, bako po palan talaga marahay an magin mahambog asin magtaram nin maraot sa kapwa, anu po?” An sakuyang taramon ki Lola.
“Tama an Jun-Jun,” an nakangirit na taramon ni Lola sa sakuya mantang pigbubukag an pigluluto niyang Bicol Express.





Sunday, October 25, 2009

Alegorya ng Modernong Pag-ibig

Minsan, nabighani si araw kay buwan
dahil sa taglay nitong kagandahan.
Kaya naman nagnasa siyang si buwan ay ligawan
nang sa gayo’y sila’y maging magkatipan.

Minsan, nahulog ang loob ni buwan
kay araw na sadyang may kapilyohan
kaya naman, matapos ang lahat ng mga kaganapan
nanalangin siyang hindi nito iiwan
nang sa gayo’y manatili silang nasa kaluwalhatian.

Sa kasamaang palad, dumating ang minsan
at doon pareho nilang nalaman
na hindi puwedeng magsama ang araw at buwan
sapagkat magkaiba ang kanilang katauhan
at magkaiba ang mundong kanilang ginagalawan.
Kaya naman, ang isang pagmamahalan
ay nauwi na masalimoot na hiwalayan.

Saturday, October 24, 2009

Santo Tomas

“For man naturally desires happiness,
and what is naturally desired by man is naturally known by him.”
-St. Thomas Aquinas-


Pareho tayong naghahanap
Ng mga tanong at kasagutan.
Pilit hinihimay ang mga realidad
na minsan pang itinanggi ng karamihan.

Katotohanan!
Ito ang isinisigaw ng ating mga isip
at pilit na bumabagabag sa ating kabuoan,
animo’y bangungot sa ating mga panaginip.

Ito na marahil ang tinatawag na giyera,
labanan ng anino at ng liwanag
o isang paghuhukay sa mga kuwento at istorya
na minsan pang nagnais na magpaliwanag.

Ngayon, aking batid, na sa iisang bagay lang tayo nagkakaiba
ito ay ang realidad na iyo nang nakamtan
at ang realidad na akin ngayong tinatamasa –
ang paghahanap sa tunay na kaligayahan.

Sunday, October 11, 2009

Seminarista

___________________________
paenot na taramon:
___________________________

An saysay (essay) na saindong mababasa iyo an sakuyang entry asin naging finalist sa Premio Tomas Arejola Para sa Literaturang Bikolnon 2009. Boot kong iheras an sakuyang mga bagay na naguno sa seminaryo asin an mga makolor na buhay kan seminarista. Aminado akong bako na akong seminarista ngonian, alagad an puso ko magdadanay na seminaristang uragon. Maogmang pagbasa!

Salamat sa komunidad kan SOLT! mabuhay kamo asin hagad ko sa Dios na danay kamong biyayaan ki bokasyon.
_____________________________


Dise-siete an edad ko kaidto kan ako naglaog sa seminaryo sa SOLT (Society of Our Lady of the Most Holy Trinity), sarong relihiyosong kongregasyon digdi sa Bikol. An mga seminarista kan SOLT nag-aadal ki pilosopiya sa Minor (Holy Rosary Minor Seminary) duman sa Naga.
Kan ako nag-iisip pa sanang maglaog sa seminaryo, kadaklan sa sakuyang mga kabarkada an kontra sa sakuyang iniisip. Ako saindang pigdidisganar, kun kaya manlaen-laen an saindang mga sinasabi:
“Maanu ka man duman sa laog? Dai duman ki pulang kabayo, an yaon duman mompo,” an taramon kan amigo kong barumbado.
“Panu na man kaiyan an lab layf mu?” An pahayag man kan amiga kong may gusto sa sakuya.
“Tibaad makalampas ka kaiyan sa langit,” an papilosopong taramon kan amigo kong tambay.
Dinangog ko sana an gabos na mga pagtitintar na ginigibo sa sakuya kan sakuyang mga barkada—pinalaog ko sa sakuyang toong talinga asin pinaluwas sa wala. Kan kaidtong mga panahon, bakong malinaw sa sakuya an rason kun tano ta muya kong maglaog. An solamenteng puwersa na nagtutulak sa sako na maglaog iyo an sakuyang koryosidad manungod sa buhay kan mga padi.
An buhay sa seminaryo ibang-iba sa buhay sa luwas. Gabos na bagay nakaprograma, gabos nasa iskedyul, gabos organisado, asin gabos nakadepende sa tanog kan kampanilya—dawa turog ka aram mo na an masunod na gigibuhon.
Sa laog kan seminaryo ko naaraman kun panu maging disipulo ni Pilosopo Tasyo, na kaipuhan palan mag-isip, kaipuhan may saysay an pigtataram, kaipuhan magrason asin gamiton an rason sa paghanap kan katotoohan. Alagad, orog sa gabos tanganing mabunyagan ka bilang tunay na disipulo ni Tasyo sa seminaryo, kaipuhan mong magsurat ki tisis—ta kun dai, mahuhuri kang magradweyt mantang an saimong mga kairiba mamuraway na nagpapaso sa entablado tanganing risibihon an pruweba asin tanda na sinda tunay ng mga pilosopo.
Sa seminaryo ko man nanudan an magsimba aro-aldaw, an magpamahaw ki sagradong tinapay, an magpangadyi ki mga litaniya asin pamibi limang beses sa sarong aldaw, na sa pagmate ko, tutubuan na ako ki pakpak tangani na maging garong anghel o tubuan ki bilog sa payo na nagkikinang siring sa mga santo.
Nakanood man ako sa seminaryo magtaram asin magsurat ki Ingles, Ispanyol, asin Latin. Minsan dikit na Aleman, Hebreo asin Griyego dawa ngani ako sarong Bikolano. May mga beses na nagkakaigwa kami nin pasa-pasa, sarung klasi nin istratihiya sa pagtukdo. Ginagamit ini sa diskurso na kun saen matransleyt an kada estudiyante ki mga taramon o istorya na hale sa Ispanyol o Latin pasiring sa Ingles. An kada estudiyante kaipuhan na masabi an tamang simbag nin huli ta kun dai ini ipapasa niya sa masunod saiya hanggang sa makua an tamang simbag. An enot na dai makakua kan tamang simbag mahale sa saiyang tukawan tanganing itao ini sa nakasimbag, asin siya maatras ki sarong tukawan kairiba an mga daing nakasimbag. Sa istratihiyang ini, an klase binabanga sa tolong dimensiyon: an langit, lugar kan mga matatali asin matitibay sa lengguwahe. An purgatoryo, lugar kan mga nagpapamibi na dai mapaduman sa impyerno. Asin an huri, iyo an inaapod na impyerno, an lugar na hinahabuan kan kadaklan na mga seminarista nin huli ta kakalayohan ka digdi sa supog ta ika an magiging kapurit sa klase.
Siring man, napiritan ako sa seminaryong magkanta ki mga himno, mga salmo asin manlaen-laen na kansyon gamit an Gregorian Chant na dawa ngani an sakuyang boses asin istilo sa pagkanta pangbanyo sana. Dagdag pa sa mga bagay na sakuyang naguno sa seminaryo, iyo an magkawat ki basketball, soccer, lawn tennis, volleyball asin an pingpong na dati an mga kawat na aram ko iyo an tong-its, unggoy-unggoy, pusoy dos, cara y cruz asin an taratsian sa tinampo.
An debosyon ko ki Ina, Virgin de Peñafrancia, nagpoon man sa seminaryo. Nin huli ta kada bulan nin Setyembre, nag-iiba kaming mga seminarsita sa Traslacion, an pagdara ki ina sa Katedral hale sa Basilika tangani na magkanta kan Himno de Peñafrancia o minsan magpakyut sana sa mga Isabelina. Siring man, kami minasabay sa pagpamibi asin pagsuriyaw kan “Viva La Virgin!” asin “Viva El Divino Rostro!” duman sa salog kada Fluvial Procession, an solemning pagbalik ki Ina sa basilica.
Sa pagkakaigwa ko ki siring na debosyon, mas namatean ko na an dugo na nagsisirkular sa sakuyang hawak iyo an dugo nin tunay na uragon—an dugo nin Bikolano. Kun minaabot na an kafiestahan ni Ina, mahihiling mo na an bilog na Bikolandia nag-oontok sa pagpamibi asin pagpasalamat sa mga grasyang tinao asin padagos na tinatao kan Kagurangnan sa mga Bikolano sa paagi ni Ina. An sakuyang dakulang respeto sa mga babayi, an paggalang ko sa mga gurang asin an dayupot na pagkamoot ko sa sakuyang ina saro man sa mga bunga kan sakuyang pagtubod asin pagkamoot ki Ina.
Apwera sa mga bagay na sakuyang nasambit, an saro pa asin an pinakaorog sa gabos na nanudan ko sa seminaryo iyo an pagmakolog sa kapwa —an nagpabago kan sakuyang paghiling sa buhay.
Nagkaigwa ako nin siring na kaisipan kan ako nag-agi sa inaapod na exposure na kun saen tatawan kang misyon na magtabang sa mga parokya. Sa siring na bagay, dakul an sakong inagihan, nanamitan, namatean asin naekperyensiyahan arog kan pag-iba sa mag-agang vigilia para sa katoninongan huli ta daing ontok an giyera sa Mindanao na rinibo nang sibilyan an nagkakagaradan. An pagkakaigwa nin paninindugan asin ipaglaban ini tanganing gimatahon an gobyerno sa mga maraot na epekto kan pagmimina duman sa Rapu-Rapu asin iba pang parte kan Bikolandia arog kan pagkahudong kan mga sira, pagkakaigwa nin duldul kan mga nag-iisatar duman huli sa maating tubig sa dagat. Asin an dai mainom na tubig huli sa mga kemikal na nagsarumsum sa daga asin huminalo sa tubig-tabang. Nahiling ko man an iba-ibang pandok kan buhay kan mga tawong nag-eerok sa isla, an mga nasa bulod asin ang nasa sentro. Sa isla, nag-iitok an buhay sa pagsira na kun may kalamidad asin may hudong an dagat, piglulugaw an sarong tasang bagas tanganing magkasya sa bilog na pamilya. Alagad, kun dai talagang pagkabuhay, nagbibilang na sana kan mga baybay sa dagat tanganing malingawan an pungaw asin punaw. An buhay naman sa bulod, simple nin huli ta an ikinabubuhay kan kadaklan iyo an paglati. Alagad, kun may remalaso, siring na kun may naghehelang asin naghihingagdan, an pagbolong pig-aagi na lang sa hilot o santigwar nin huli ta an baryo harayo na marhay sa ospital. Siring man kun maeskwela an mga kaakian, limang kilometro muna sindang mabaklay bago makaabot sa eskwelahan, asin pag-abot duman, duwa o tolong oras na sindang huri sa klase. Sa tolong ini, an pinakaorog sa gabos iyo an buhay sa sentro, harani sa gabos arog kan simbahan, merkado, ospital, eskwelahan, lunadan, diskohan, asin lugar nin inuman na an sumsuman iyo an mga babaying nagiikol-ikol na daing gubing. An iba nabubuhay sa pangutang sa Bombay na kun dai pambayad pigsasangla an gabos pati na an buhay. Igwa man ki mga tawong mahilig magduman sa mall, minabakal ki mga bagong bado dawa kadaklan sa saindang bado pig-aalamag na sa aparador.
Ngonian, maestro na ako sa Academia de Santa Ines digdi sa Legazpi, apat na taon nang wara sa seminaryo, napiritang magluwas huli sa inaapod mi sa seminaryo na krisis—sa pamilya, sa sadiri, sa kuwarta asin pagkamoot—an mga rason kun tanu kadaklan sa mga seminarista minaluwas sa seminaryo. Kan aldaw kan sakuyang pamamaaram sa seminaryo, ginalon na luha an buminulos sa sakuyang mga mata. Gabos kami nagmundo asin gabos kami nagin saksi kan paghalon kan madiklom na panganoron sa bulan kan sakuyang pangiturogan. Kan mga aldaw na idto, garo akong sira na hinawas sa dagat asin nilaag sa baybayon—naghahalat na magdatong an uran tanganing maibalik sa dagat.
Dai ako nagbabasol sa sakuyang desisyon na magluwas sa seminaryo. Kun anu ako ngonian, kun anu an sakuyang idiolohiya, kun ano an sakuyang pinaglalaban sa buhay, ini huli ta minsan sa buhay ko, ako naging seminarista.Totoo, saro ako sa mga binunyagan na “x-men”, apod sa mga seminaristang nagluwas, alagad an puso ko magdadanay na puso kan seminaristang uragon.

Friday, October 2, 2009

Tula ng Isang Kaibigan



Bakit kaya mahirap maghabi ng tula
Kapag ganitong ayaw sumulat ang pluma
At ayaw maglakbay nitong abang diwa
Upang maglaro sa pantasya?

Marahil may bahagi nitong aking pagkatao
Na pilit hinahagilap ang kasagutan
Sa mga “bakit” na sa aki’y ibinato
Ng tadhanang ako ang napiling paglaruan.

Maaari rin namang na ayaw lang bumaha
Ng mga letra at metapora
O sadya lang napipi ang makata
At ‘di makapagsulat ng tula—

Ano man ang dahilan ng paghinto
Ng pag-ikot ng mundo
Iisa lang naman ang tunay at totoo
May kulang dito sa aking pagkatao

Sapagkat tayo’y pinaglayo
Sa pangarap na ating minutya’t ginusto.
Ngunit gano’n pa man batid ng ating mga puso
Na ang pagkakaibigay di maglalaho.

Monday, September 21, 2009

Nang Matapos Kong Basahin at Pakinggan ang Iyong Elehiya


(salamat sa akdang “An Elegy of the Silent Witness” ni Fr. Vlad)

Nang nabasa’t napakinggan ko ang iyong elehiya,
tila punyal itong tumarak sa aking puso
sapagkat nadama ko ang sakit, ang hapdi, at ang kirot
ng mga damdaming nagpupumiglas
at gustong isambulat ang hapis na dinaranas.

Nang nabasa’t napakinggan ko ang iyong elehiya,
nagulantang ang aking espiritu
at kinilabutan ang aking pagkatao
sapagkat malinaw kong natanto
ang isang katotohanan:
Na sa ating kontemporaryong panahon,
buhay na buhay pa din ang Concentration Camp!
Marami ang nakakulong sa rehas ng kamangmangan
at marami ang nakagapos sa kahirapan.
Nag-aapoy at umuusok pa din ang mga gas chambers
ng pagkamakasarili at pagkagahaman sa salapi
na siyang kumikitil sa buhay at ikinabubuhay ng mga api.
Umaalingasaw pa din ang masangsang na amoy
sa mga bodega na kung saan itinambak ang
mga labi ng mga biktima ng karahasan
at ng mga pinagkaitan ng katarungan.
Maririnig mo pa din ang mga hiyaw at sigaw
ng mga nagdaralita’t naghihinagpis.
Nanunuot pa din sa laman
at tumatagos pati sa buto ang lamig
ng pagkadismaya sa abang kalagayan ng ating lipunan.

Nang nabasa’t napakinggan ko ang iyong elehiya,
Nabagabag ang aking konsensiya
at bigla akong napatanong sa aking sarili:
Magsasawalang bahala na lang ba ako
at habang buhay na maging piping saksi?



___________________________________________________

pagpapaliwanag:


Ang tulang nabasa ay naisulat dahil sa inspirasyong nakuha ng awtor mula sa akdang "An Elegy of the Silent Witness" ni Fr. Vladimir Echalas, SOLT.




Language: a wonderful gift of God

(A reflection I made in our Language Class when I took my Methods of Teaching in Ateneo de Naga University last April 2007)

There is a branch of Philosophy that deals with the study of language and this is called as Philosophy of Language. According to this philosophy, the best way to study the beliefs, ideology and culture of a certain group of people we have to study and learn their language.
It is indeed true that language plays a vital role in the life of human. Through the use of language we are able to communicate, to exchange ideas, to understand other people and of course we are able to unfold the totality of our being. When we communicate we do not only lay down our ideology but open our being to other people.
In the discussion about language, I learned many things especially about the value of language and the proper way of using it in dealing or communicating with others. It is a reality that language is both acquired and learned. It is acquired because when we are still kids we utter words by simply hearing it from other people. On the other hand, it is also learned because language is taught in the school. I also come to realize that language is not just a tool that bridges people of different cultures, beliefs and nationalities but it lets people understand about life.
As regard to the proper way of using the language, I fully understand that language is a way for us to impart values and knowledge to our students and to other people. This can also be an avenue for us to squeeze out ideas from our students by stimulating their minds with the use of questions. Thus, language must be loved and used in a proper way. We have to be thankful to God for this wonderful gift. God must be a real genius! Because through this language we are able to communicate with Him and in the same way He is able to communicate with us through His words in the Sacred Scriptures.

“I’m In Love!”

(living love in its truest sense)

I’m in love!

Yes, I admit that I’m in love as of this moment!

And I love this feeling because it makes my world go round!

Perhaps some of you, while reading this article are wondering, and some are raising their eye brows (just to exaggerate) or maybe some are asking the question:

Why Mr. Del Castillo is telling this to the public?

Well, I have simple reasons why I am doing this:

First, I have nothing to write in this article, so let me talk about my love life (just kidding!)

Second, I believe that it would be a selfish act of mine, if I will not tell the truth that I’m in love.

Third, I would consider myself as a hypocrite if I will not admit to myself and confess that I love the feeling of being in love and being loved everyday of my life.

Human as we are, whether we admit it to ourselves or not, I know and I strongly believe that we all wanted to be loved and stay in love.
Love is the most basic need of human. The main reason why God chose us to be in this world is that He wanted us to share the happiness of loving. This is what we were created for, to love God above all things, to love our fellow humans as we love ourselves, and to love the things God created.
If I will put this in a deeper reflection, I would say that love is the reason why we don’t just exist in this world but we live.
So, let me emphasize here that there’s nothing to be ashamed of to tell other people and show to them that you care and love them, as long as it is sincere and coming from your heart. Another thing is that, it is not yet too late to fall in love (in its truest sense) and stay in love.
Before I end this article, let me give you questions to ponder on:

1. (For the children) When was the last time you say to your parents that you love them and you are thankful for all the sacrifices that they have done for you?
2. (For the parents) When was the last time you hug or kiss your children and tell them that you care and love them, that they are the most precious gift you have ever received from God?
3. (For everyone) When was the last time that we say to God that we love Him above all things? Or did we ever prove to God that we love Him by loving our fellow humans, our brothers and sisters, and all the things that He has created?

Saturday, September 19, 2009

Pray…and do something!

Let me share to you a story about a man who never experienced to have a girlfriend. Opps! Let me clarify to you that this is not my life story because I had several before; as a matter of fact I cannot count on my finger tips (just kidding!). Actually I heard this story from a priest. So here’s the story:
There was a man who at the age of 39 has not yet experienced to have a girlfriend. He is very depressed because he is not getting any younger. Out of depression he prayed to God.

He said:

“Lord, tomorrow will be my birthday. I’m turning 40 but you see I don’t have any girlfriend and I never experience to have one. Lord, why are you doing this to me? I’ve been good and faithful to you. I’ve been a loving person…but why is it that I never had any girlfriend?”

In the midst of the prayer of this man, a voice was heard.

The voice said:

“Pedro, you want to have a girlfriend but you never courted anyone!”

What is the moral of the story?

Well, sometimes or most of the time we love to pray to God to give us this and that but we never do anything to materialize what we are asking from Him. I remember just last week, I went to confession. I arrived at the church full of enthusiasm, but to my dismay there was no priest available. Imagine, I waited there for several hours waiting for someone to approach me to ask what on earth am I doing there but there was no one who ask that question and so I decided to leave. I told myself that I will just comeback the next day.
The following day, I found myself in the same church and with the same feeling to have a dialogue with God. When I was there, I once again waited for almost one and one half hour gazing and counting the lizards at the ceiling of the church. But again to my dismay no one approached me to ask the same question. Suddenly, an angel perhaps, told me to push the red button near the confessionary box, and then I realized that I have to push the red button (it is a signal for the priest that someone wants to confess.) suddenly, a priest came out with his stole in his hands; looking for the person who pushed that magic button. Finally, I was able to confess.
Just like with the first story, if we want something to happen on the things that we are dreaming or asking God, we have to work for it! You see, it would just take me twenty minutes to confess if I have just pushed that magic button near the confessionary box. Perhaps I did not waste the one hour and ten minutes gazing and counting the lizards inside the church.
My message? If we keep on praying to God but do nothing for the attainment of our prayers, I’m sure God will never listen to our prayers! So next time if we ask God why He seems deaf to our prayers let us ask ourselves first what did we do so that our prayers will come true.

TILAMSIK NG MAGPAKAILANMAN: Mga Tulang Inawit sa Katahimikan at Pagtatanghal ng mga Natatanging Larawan


Ito ang una kong aklat at ang ikalawang aklat ni Fr. Vlad. Ipinanganak ang konsepto ng aklat na ito nang akyatin namin ang Bundok ng Bulusan (Mt. Bulusan) sa Sorsogon nang magkaroon kami ng KAPATIRAN 2 (isa itong gawain sa seminaryo na naglalayong makiisa sa kalikasan at mapangalagaan ito).
Ang aklat na ito ay koleksiyon ng mga tula, awit at potograpiya. Ayon kay Fr. Vlad, ang mga tula, awit at at potograpiya ng munting aklat na ito ay nagnanais na maisalarawan ang iba't ibang mga karanasan ng magpakailanman. At para naman sa akin, ang aklat na ito ang siyang pupukaw ng ating mga kamalayan upang maging mulat tayo sa katotohanang lahat tayo ay may kanya-kanyang karanasan ng magpakailanman. Ang mga karansang ito ay maaaring di sapat para makita natin ang ganda ng magpakailanman ngunit ito ay magsisilbing bintana upang masilip natin ang katotohanang tayo ay may kakayanang makita ang magpakilanman sa araw-araw nating karanasan. Nawa'y magsilbi itong salamin upang ating maisip na ang magpakailanman ay ang mabuhay sa Piling ng Diyos Ama.
Nais ko ring ipabasa ang sinulat kong tula na siya ring pamagat ng aklat na ito:

TILAMSIK NG MAGPAKAILANMAN
Owen del Castillo

H'wag mong isasara ang bintana
para sa pagdatal ng umaga.
ang pamamaalam ng kahapon
ay rekwerdong sisilip sa
retrato ng nagaganap...
Maghahanap
Magpipilit.
Igigiit.
Kikilatisin
at pilit na susuriin.

H'wag mong isasara ang mga talukap
ng iyong mga mata
kahit pa nga ito'y namimigat
dahil aabangan mo
ang isang pagsasadula
ng mga nakaraan at ng kaganapan.

Makikita't malalaman mo
na hindi tuldok ang kamatayan.
Hindi katapusan ang paglubog ng araw.
Hindi pagwawakas ang gabi
at hindi pamamaalam ang pagputol ng pusod.

Ang buhay ay misteryo.
Lahat ng bunga ng mga pagpapagod,
lahat ng butil ng luhang
dumalisdis sa iyong pisngi,
lahat ng ngiting parang bahagharing
ipininta sa'yong mga labi,
lahat ng bakas na kumapit
sa lupang humihiyaw,
at lahat ng
pait
tamis,
dagok,
tuwa,
hamon,
tagumpay,
sakit,
ligayaay mga bahagi't tilamsik ng magpakailanman.

Friday, September 18, 2009

Kasama Ako sa mga Finalists sa Ika-Anim na Premio Tomas Arejola Para Sa Literaturang Bikolnon 2009

Inilabas na ang mga pangalan ng mga finalists para ika-anim na Premio Tomas Arejola Para sa Literaturang Bikolnon (PTALB) 2009 isa sa mga kilalang prestiyosong patimpalak dito sa Rehiyon ng Bikol. Apat ang sinalihan kong kategorya sa patimpalak ito ang Osipon na pang-aki (story for children), koleksiyon nin mga rawitdawit (poetry), Salaysay (essay) at Osipon (short story). Sa awa at pagpapala ng Diyos lahat ng sinalihan kong kategorya ay naging finalist ako. Ang resulta ng mga nanalo sa bawat kategorya ay ihahayag sa gagawin na Awarding Ceremony sa lungsod ng Naga sa ika-29 ng Setyembre, 2009.



Ito ang mga finalists sa bawat kategorya ayon sa Blog ni Jose Jason Chancoco na HAGBAYON:



Osipon na Pan-aki (stories for children)



“Kun Tanu Maharang an Lada” by Owen del Castillo of Pilar, Sorsogon and “A-HU-HO, A-HE-HE (o an Kolor kan Buhay ni Koroy Sa Apat na Osipon) by Estelito Jacob of Camaligan, Camarines Sur.


Salaysay (essay)



“Pagiromdum” by Eden Enano-Estopace of P. Ocampo St., Manila, “Buhay Riles” by Eilyn L. Nidea Parocha of Ragay, Camarines Sur and “Seminarista” by Owen del Castillo.


Koleksiyon nin mga Rawitdawit (collections of poetry)



“Parokyano kan Tinampo” by Jerome M. Hipolito of Calabanga, Camarines Sur; “Insomya” by Owen del Castillo of Pilar, Sorsogon; “Sa Lugar na Dinakulaan” by Alex Michael S. Boribor of Pioduran, Albay; “Muklat” by Rodel Delera Añosa of Aroroy, Masbate; “Pisaran asin Iba pang mga Rawitdawit” by Leopoldo C. Brizuela, Jr. of Ligao City; “An mga Para-lagaylay asin pang mga Rawitdawit” by Irvin Parco Sto Tomas of Canaman, Camarines Sur; “Sa hubasan, nagprobar akong magsurat” by Eduardo Endraca Uy, Jr. of Gubat, Sorsogon; “Naglakaw ako” by Welbert Cipria of Tabaco City; “Apat na Tigsik sa Tabaco Buda Iba Pang mga Rawitdawit” by Richard Madrilejos of Tabaco City; “Paglabto sa Pagtubod” by Honesto M. Pesimo, Jr. of Naga City; and “Hamot kan Narumdon” by Jaime Jesus U. Borlagdan of Tabaco City.


Osipon (short story)



“Ligñon Hill” by Rodel Delera Añosa of Aroroy, Masbate; “Kaldero-Kawali, Buhay an Nahale” by Alex Michael S. Boribor of Pioduran, Albay; “Dolores” by Owen del Castillo of Pilar, Sorsogon; and “Pagsarado” by Jaime Jesus U. Borlagdan of Tabaco City.

Thursday, September 17, 2009

An Aldaw na Biyernes asin An Uran

(elihiya kan babaying nabalo an puso)

Habu kong nag-uuran sa aldaw na Biyernes
huli ta pag sakuyang pigmamasdan an uran
sa aldaw na ini, nahihiling ko na garu ining mga luha,
luha na minabulos sa pisngi kan langit
pasiring sa daga na nag-aagrangay.
Garo kaidtong sarong Biyernes na nagbulos
an luha kan sarong ina pasiring sa daga
na kun saen pinatindog an dahilan kan saiyang
kagadanan asin kan satuyang pagkamundag
sa panibagong buhay.

Habu kong nag-uuran sa aldaw na Biyernes
huli ta pag sakuyang pigmamasdan an uran
sa aldaw na ini, garu ining mga suntok asin sampilong
na nagwawalat ki lata asin ludog sa sakuyang pandok
kun Biyernes na banggi
na an demonyo na natutungtungan ni San Miguel
duman sa Ginebra na iniinom kan sakuyang agom
minabuhat asin minasanib sa sa saiya.

Habu kong nag-uuran sa aldaw na Biyernes
huli ta pag sakuyang pigmamasdan an uran,
garu ining mga pana asin kutsilyo
na minatusok sa sakuyang puso
kaagid duman sa babaying nakagubing nin itom
na pigpuprusisyon kun Biyernes Santo
na may tusok na kutsilyo an saiyang puso
huli ta idto tanda na siya nagsasakit asin nagmumundo
Sa pagkagadan kan saiyang pinakanamumutan.
Siring man sa sakuya na labi-labi an pagsakit asin pagmundo
Sa pagkagadan kan lalaking sakuyang pinakasalan.

Saturday, September 12, 2009

Tula ng Isang Kaibigan

Bakit kaya mahirap maghabi ng tula
Kapag ganitong ayaw sumulat ang pluma
At ayaw maglakbay nitong abang diwa
Upang maglaro sa pantasya?

Marahil may bahagi nitong aking pagkatao
Na pilit hinahagilap ang kasagutan
Sa mga “bakit” na sa aki’y ibinato
Ng tadhanang ako ang napiling paglaruan.

Maaari rin namang na ayaw lang bumaha
Ng mga letra at metapora
O sadya lang napipi ang makata
At ‘di makapagsulat ng tula—

Ano man ang dahilan ng paghinto
Ng pag-ikot ng mundo
Iisa lang naman ang tunay at totoo
May kulang dito sa aking pagkatao

Sapagkat tayo’y pinaglayo
Sa pangarap na ating minutya’t ginusto.
Ngunit gano’n pa man batid ng ating mga puso
Na ang pagkakaibigay di maglalaho.

Tulad ni Jonathan

(Salamat kay Richard Bach)

Kung ang aking pangarap ay langit
at langit ang pangarap
aabutin ko ito kahit pa mahirap.

Mabagal mang umusad ang araw
maghihintay akong di mamanglaw
‘pagkat tulad ni Jonathan, ang bukas ay tanaw.

Mabigo man ako sa aking sa‘king pinaglalaban
mabubuhay akong patuloy na lalaban
hanggang sa’king kamatayan.

Kung dumatal man ang panahon
na mag-isang lilipad tungo sa’king layon
magpapakatatag ako’t haharapin ang hamon.

Sapagkat tulad ni Jonathan
ako’y naniniwalang ang pangarap ay yaman
at marapat lamang na paghirapan.

Kung ang aking pangarap ay langit
at langit ang pangarap
magsisikap ako nang ito ay matupad.

Friday, September 11, 2009

Nakasama Ako sa mga Nanalo sa Gawad Komisyon 2008


Noong Disyembre 17, 2008 ay isinagawa sa Sentro ng Wikang Filipino, Bicol University, Legazpi City ang pagpaparangal sa mga mapapalad na nagwagi sa Gawad Komisyon 2008. Ang Gawad komisyon 2008 ay isang patimpalak sa pagsulat ng tula at maikling kuwento sa sampung wika sa Pilipinas ----Tagalog, Ilokano, Pangasinan, Kapampangan, Bikol, Samar-Leyte, Sugbuanong Binisaya, Hiligaynon, Maranao, at Tausug. Ang mga sumusunod ay ang mga nanalo:
Pagsulat ng Tula (Poetry)

Unang Gantimpala (1st Prize) – Mr. Owen L. Del Castillo (Pilar, Sorsogon)
Ikalawang Gantimpala (2nd Prize) – Mr. Sonny C. Sendon (San Nicolas, Iriga City)Ikatlong Gantimpala (3rd Prize) - Mr. Adrian V. Remodo (Pacol, Naga City)
Pampalubag-loob (Consolation Prizes):
Mr. Jovert R. Balunsay (Sto. Domingo, Albay)
Mr. H.Francisco V. Peñones (Sta. Cruz, Iriga City)
Mr. Eduardo E. Uy (Ariman, Gubat, Sorsogon)
Pagsulat ng Maikling Kuwento (Fiction)

Unang Gantimpala (1st Prize) – Mr. Estelito B. Jacob (Camaligan, Camarines Sur)
Ikalawang Gantimpala (2nd Prizes) – Mr. Rodel D. Añosa (Sawang, Aroroy, Masbate)
Mr. Jaime J. Borlagdan (Bombon, Tabaco City)
Ikatlong Gantimpala (3rd Prize) - Mr. Owen L. Del Castillo (Pilar, Sorsogon)
Pampalubag-loob (Consolation Prizes):
Dr. Eden K. Nasayao (Arimbay, Legazpi City)
Mr. Xavier L. Zamora (Sagpon, Albay)
Mr. Alex Michael S. Boribor (Pioduran, Albay)

Congratulations po sa lahat ng mga nanalo!
Patuloy po nating ipakita at ipagmalaki ang ganda at yaman ng Wikang Bikol.
Dios Mabalos!

Monday, September 7, 2009

Isa Kang Tula


Isa kang tula

tahimik ngunit nangungusap,

may pagkapipi ngunit nanunumbat.


Isa kang tula

malalim ngunit tumatagos sa puso,

hango sa pantasya ngunit totoo.


Isa kang tula

payak ngunit ganap,

nagpapahayag ngunit taimtim na nagmamatyag.


About Me

My photo
i'm a person who loves to do many things!